1. Użytkowa powłoka żywiczna przedmiotowych posadzek nie wykazuje jednorodności na całej powierzchni. Zaobserwowano miejsca gładkie pokryte żywicą oraz obszary z posypką z piasku kwarcowego nie nasączone wystarczająco żywicą zamykającą a także miejsca niepokryte żywicą wierzchnią (por. fot. 1a i fot. 1b).
Fot. 1a. i 1b. Widoczne niejednorodności powłoki żywicznej posadzki.
2. Miejsca wykonanych napraw posadzki – zszywanie, zostały pokryte żywicą zamykającą w sposób niejednorodny (por. fot. 2a i fot. 2b)
Fot. 2a i 2b. Zróżnicowany wygląd powierzchni zamkniętych żywicą po wykonanych wcześniej naprawach posadzki.
3. Zaobserwowano także miejsce odspojenia powłoki żywicznej od podłoża oraz w tym miejscu zapylenie podłoża (por. fot. 3).
Fot. 3. Pęknięcie i odspojenie od zapylonego podłoża powłoki żywicznej.
Wnioski:
Podsumowując powyższe spostrzeżenia z wizji lokalnej, można stwierdzić, że co do zasady przyjęcie rozwiązania nawierzchni wykonanej z cienkowarstwowej powłoki żywicznej nie jest błędne. Przy czym istotne jest w takim przypadku właściwe przygotowanie podłoża przed nakładaniem powłoki żywicznej. Cienkowarstwowa powłoka żywiczna będzie zawsze odzwierciedlała wszelkie nierówności, niejednorodności i mankamenty podłoża. Skutkować to będzie przede wszystkim brakiem estetyki posadzki ale także trudnościami w jej czyszczeniu i konserwacji. Może to doprowadzić także do nierównomiernego zużywania się warstwy wierzchniej a co za tym idzie miejscową utratą właściwości użytkowych i brakiem spełnienia oczekiwań użytkownika.
Wskazane na fotografiach 1a i 1b niejednorodności powłoki żywicznej posadzki są wynikiem niejednakowej szorstkości podłoża na całej powierzchni oraz zastosowaniem przesypki z piasku kwarcowego nierównomiernie rozsypywanego na jeszcze świeżą pierwszą warstwę żywicy.
Z kolei miejsca wykonanych napraw rys posadzki poprzez ich zszycie nie zostały wystarczająco nasycone / zamknięte żywicą wierzchnią (por. fot. 2a) lub jak to zostało pokazane na fot. 2b nie zostały wyrównane, przez co widoczny jest naddatek materiału wypełniającego rysy i miejsca zszywania. Te fragmenty są uwypuklone przez pokrywającą je żywicę wierzchnią.
I wreszcie pokazane na fotografii 3 miejsce odspojenia powłoki żywicznej od podłoża, na którym zaobserwowano zapylenie osłabiające przyczepność żywicy a co za tym idzie jej podatność w tym miejscu na uszkodzenie.
Wszystkie wyżej wskazane obserwacje i wnioski skłaniają do stwierdzenia, że obecny stan przedmiotowej posadzki wynika z błędów popełnionych na etapie wykonawstwa. Podłoże nie zostało odpowiednio przygotowane do nakładania cienkowarstwowej powłoki żywicznej a sama aplikacja żywicy wykonana została niestarannie przez co widoczne są miejsca niejednorodnie pokryte żywicą, szczególnie te o większej szorstkości.
W tym miejscu można wskazać metodę pomiaru szorstkości podłoża metodą wypełnienia piaskiem. Aby uzyskać odpowiednią grubość i jednolitość cienkowarstwowej powłoki żywicznej, maksymalna szorstkość powierzchni Sr nie powinna przekroczyć 1,5 mm. Jeśli szorstkość powierzchni Sr > 1,5 mm przed ułożeniem powłoki szlifować podłoże i/lub nałożyć warstwę wyrównującą. Badanie szorstkości podłoża musi być wykonane po przygotowaniu powierzchni do nakładania posadzki.
Badanie średniej szorstkości podłoża (Sr) polega na określeniu wielkości podłoża (średnica d), na jakiej znormalizowany piasek o określonej objętości (V) wypełni nierówności podłoża.
Aby usunąć wskazane mankamenty przedmiotowej posadzki, sugeruje się naprawę istniejącej powłoki poprzez szlifowanie całej powierzchni a po oczyszczeniu podłoża, usunięciu pyłu i odtłuszczeniu odpowiednim rozpuszczalnikiem, pokrycie całej powierzchni epoksydową żywicą gruntującą (w celu poprawy przyczepności kolejnych warstw) a po jej utwardzeniu aplikację pierwszej warstwy żywicy wierzchniej z zasypem piaskiem kwarcowym o uziarnieniu 0,1-0,3 mm lub 0,1-0,5 mm, na tak zwaną „pustynię”. Na drugi dzień należy usunąć nadmiar piasku i niezwiązane ziarna poprzez odkurzenie powierzchni i tak przygotowane podłoże należy zamknąć drugą warstwą żywicy wierzchniej.